Öğretmenin, sokakta karşısından geldiğinde, saygısından yön değiştiren bir nesilden, neredeyse öğretmenine çemkiren bir nesille…
Ana, bacı, avrat gibi kutsal varlıklarımızın el üstünde tutulduğu bir dönemden, dövülen, aşağılanan ve küfür malzemesi olarak kullanılan bir döneme…
Bir yaş büyük bile olsa karşısında oturamadığımız günlerden, kızlı-erkekli lakayt tavırlarla sandalyede yan oturulan günlere…
Ortaokul-lise çağlarında öğrenciler ile zaman zaman hepimiz karşı karşıya geliriz.
Birçoğuna bakıp, içinden ‘aferin, ne kadar hanımefendi-beyefendi çocuklar’ diyoruz.
Kimisine de bakıp ‘ne günlere kaldık, ne edep kalmış ne de hayâ’ demiyor muyuz?
Evinde kuzu, dışarıda canavar olan gençler biliyorum.
Bazen ‘bu çocuk bu evden mi çıktı’ diye kendimi düşünmekten alamıyorum.
Bunların suçlusu kim ya da kimler?
Bence herkeste biraz biraz var.
Oturma-kalkma adabı, büyüğe saygı, kişisel yaşam sorumlulukları, kötü alışkanlıklar, arkadaş seçimi, cep telefonu ve internet bağımlılığı vs. bunların hepsi sorgulanmalı.
Ama geç kalınmadan, ağaç henüz yaş iken yapılmalı.
Anne-babalar, değerli büyüklerimiz ve sevgili öğretmenlerimiz…
Nerden başlarsak kârdır.
Sağlıklı bir nesil için, boş vermeyelim, üşenmeyelim.
Her şeyden önce kendisine saygı duyan bir nesil için, neler yapabileceğimizi bir kez daha düşünelim ve uygulamaya hemen geçelim.
Öğretimimizde ‘Özgüven’ ve ‘Saygı’yı’ birbirinden ayırmayı da unutmayalım.
Saygılarımla.